မိုးမြင့်ကျော်
အနော်မာမြစ်ကြီးခြားပြီး ထားရက်ခဲ့သူလို
ဘဝရဲ့အကျအပေါက်တွေကို ဖြည့်ဖို့
ကိုယ်မစွမ်းနိုင်ဘူး။
လိုအပ်ချိန်မှာ လက်သီးကိုဘယ်လိုဆုပ်ရမယ်၊
ဦးခေါင်းကို ဘယ်လိုညွတ်တွားရမယ်
ဒီလောက်ပဲကိုယ်သိတယ်။
ဘယ်လောက်တောင်လွဲမှားခဲ့လဲဆိုရင်
ကိုယ်အရောက်သွားခဲ့တဲ့ ကွန်တိုမျဥ်းစိတ်တွေ
မြေပုံထဲမှာကလွဲရင် တကယ်မရှိတော့ဘူး။
လူတွေ အမြဲစွန့်ပစ်ထားလေ့ရှိတဲ့
တောတွင်းလမ်းသွယ်လေးတွေကို ပေါင်းသင်း၊
အိုင်ငယ်တွေကိုပေါင်းသင်း။
ဒါတောင် ကိုယ်တို့ချစ်တတ်တယ်ဆိုတာ
သူတို့မယုံဘူး။
သူတို့အဝေးကလှမ်းလှမ်းငေးတဲ့
တောင်သွယ်တွေဟာ တခုခုပြောချင်နေသလို
အမြဲရုန်းကြွနွဲ့ယိမ်းနေတာ။
သူတို့အဆိုအရ ဒုက္ခကို ခိုးယူပေါင်းသင်းဖို့ ရောက်လာတဲ့ကောင်တွေကြောင့်
တောင်တွေဟာ ဖုန်းဆိုးမြေဆန်သွားတယ်။
အမြဲတမ်းဆိုသလို လမ်းလျှောက်နေရပေမယ့် ကိုယ်တို့မှာ လမ်းဆိုတာမရှိဘူး။
ထူထပ်တဲ့တောမှာ အိမ်ကိုရှာ၊
သေပြီးသူရဲ့အလောင်းမှာ အသက်ကိုရှာ၊
ငတ်မွတ်နေမှုမှာ အာဟာရကိုရှာ။
ဆင်းရဲမွဲတေမှုနဲ့ အသားတကျဖြစ်ခြင်းကို
မသင်ယူပဲတတ်မြောက်ခဲ့ရပြီ။
သေလောက်အောင်ချစ်ခဲ့ပြီး
ဘယ်တော့မှ ပြန်မဆုံရတော့မယ့် အမျိုးသမီးတွေကို ကိုယ်တို့အားလုံး ခွင့်လွှတ်ခဲ့ပါတယ်။
အိမ်မက်တွေတိုင်းမှာတော့
ကိုယ်တို့အတူရှင်သန်ချင်ခဲ့တဲ့ နေ့ပေါင်းများစွာ မြင်မက်နေဆဲပါပဲ။
ကမ္ဘာကို ပေါင်းစည်းဖို့သပ်သပ်မဟုတ်ဘဲ
ခွဲခွာဖို့အတွက်လည်း ဖန်ဆင်းခဲ့တယ်ဆိုတာ
ကိုယ်လက်ခံလိုက်ပြီ။
(The Call – ခေါ်သံ”အွန်လိုင်းမဂ္ဂဇင်းမှာ ‘မိုးမြင့်ကျော်”ရေးသားခဲ့တဲ့ “ဘယ်တော့မှပြန်မဆုံတော့မယ့် အမျိုးသမီးသို့” ကဗျာကို People’s Spring က ပြန်လည်ဖော်ပြပေးတာ ဖြစ်ပါတယ်။အနုရသကဲပြီး တော်လှန်ရေးအတွက် အထောက်အကူ ပြုတဲ့ စာပေကဏ္ဍမျိုးစုံကို “The Call – ခေါ်သံ” အွန်လိုင်းမဂ္ဂဇင်းရဲ့ Facebook Page ဖြစ်တဲ့ https://www.facebook.com/profile.php?id=100087677882749… မှာလည်းသွားရောက်ဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်)
